فصل چهارم انیمه حمله به تایتان؛ انتها پرحاشیه یک حماسه
به گزارش دانلود باران، پخش شدن فصل پایانی انیمه حمله به تایتان یک اتفاق معمولی نیست. هواداران بی شماری در سراسر دنیا، سال هاست منتظر وقوع این رخداد هستند. به همین دلیل قابل پیش بینی بود که فصل چهارم حمله به تایتان با سروصدای زیادی همراه باشد و همین طور هم شد. در طول این چند ماهی که فصل چهارم پخش خود را سپری کرد، بی اغراق می توان گفت حمله به تایتان هر هفته در بین اخبار مهم حوزه سرگرمی قرار داشت. کلی هوادار جدید به آن اضافه شد و البته کلی هم مخالف! مخالفانی که درک نمی کردند یک سریال انیمیشن دوبعدی چرا باید این قدر بحث برانگیز باشد. قسمت های پایانی فصل چهارم سریال قرار است زمستان پخش گردد. اما تا همین جا هم تکلیف ما با رویدادهای داستان معلوم شده است، تنها بخش پایانی و اختتامیه داستان باقی مانده که باید منتظرش بمانیم. به همین دلیل بد نیست نگاهی به فصل چهارم بیاندازیم و ببینیم آیا پیروز شد در حدواندازه های فصل های پیشین خود ظاهر گردد یا خیر.
فصل چهارم آغاز بدی دارد. در چند قسمت ابتدایی ما داستان را در مارلی دنبال می کنیم، با شخصیت هایی کاملا تازه که اصلا نمی شناسیم. همین مسأله باعث می گردد که دنبال کردن اتفاق های این فصل در ابتدا کمی سخت باشد. اما رفته رفته، با ورود شخصیت هایی آشنا همچون راینر و آشنایی بیشتر ما با شخصیت های تازه، کم کم داستان جان می گیرد و پیش می رود. این اتفاق در قسمت هفتم به نام حمله به اوج می رسد. بی اغراق می توان قسمت هفتم را یکی از بهترین قسمت های کل سریال دانست. وقتی تمام شخصیت های مهم سریال، از ابتدا تا به حال، رو در روی هم قرار می گیرند. بد نیست بدانید که بیش از پنجاه هزار نفر به این قسمت امتیاز کامل داده اند! که البته حقش هم هست.
یک ویژگی مهم انیمه ها این است که چندان در قید چارچوب های قصه گویی هالیوودی نیستند. قواعد خودشان را دارند و در دنیای خودشان سیر می نمایند. این خیلی خوب است، اصلا دلیل محبوبیت بالای انیمه ها، همین متفاوت بودنشان است. اما این ویژگی برخی جاها به یک مشکل تبدیل می گردد. نمونه اش را در فصل چهارم حمله به تایتان می توان دید. در قسمت هفتم ما یک نقطه اوج عالی می بینیم و به نهایت شور و هیجان می رسیم. و بعد به یک باره تا چند قسمت پیاپی هیچ اتفاق خاصی رخ نمی دهد. این فراز و فرودها در یک داستان هالیوودی ساختاری فکرشده تر و سنجیده تر دارد. اما در فصل چهارم حمله به تایتان، به نظر می آید هدف تنها روایت داستان، به وفادارانه ترین شکل ممکن بوده است.
شاید مهم ترین خصیصه فصل چهارم، راستای است که داستان در آن طی می نماید. فصل چهارم غافلگیری زیاد دارد، با مجموعه ای از اتفاقات مختلف آشنا می شویم که حتی تصورش را هم نمی شد کرد. عوض شدن راستا داستانی در طول این شانزده قسمت، از کل سه فصل پیشین بیشتر است! در فصل چهارم ابتدا با نکوهش چرخه خشونت روبرو می شویم. به نظر می رسد شخصیت های داستان در دام این چرخه نفرت انگیز گرفتار شده اند، خون را با خون می شویند و با هر کشت و کشتار، زمینه ساز قتل عام بعدی می شوند. اما در قسمت های سرانجامی به یک باره همه چیز تغییر می نماید و با نقشه واقعی ارن و زیک آشنا می شویم.
این تغییر راستا اصلا چیز بدی نیست. درست است که آن رمز و راز و فضای مرموز و اسرار آمیز فصل های پیشین دیگر وجود ندارد و دیگر نمی توان مضامین فلسفی عمیقی از سریال بیرون کشید، ولی باید اعتراف کرد سرانجامی که هاجیمه ایسایاما برای این اثر عظیم خود در نظر گرفته، زیرکانه، تلخ و پوچ انگارانه است. مشکل اصلی سرعت روی دادن اتفاقات است. شاید تا حدودی بتوان ماپا، استودیو سازنده فصل چهارم را مقصر دانست که نمی تواند اقتباسی کامل و جامع از مانگای اصلی ترتیب دهد، اما به نظر می رسد خود هاجیمه ایسایاما هم کمی بی حوصله شده و تنها می خواهد داستان را هرچه زودتر تمام کند! چیزی که مسلم است این است که حجم اتفاقات داستان برای یک فصل خیلی زیاد است، این سریال حداقل برای دو فصل دیگر جا داشت.
در فصل چهارم با ورود شخصیت های تازه، ابعاد داستان عظیمتر می گردد. شخصیت های جدید همه پرداخت خوبی دارند. اما این شخصیت های محبوب فصل های پیشین هستند که بار اصلی داستان را به دوش می کشند. در فصل چهارم، برخی از شخصیت ها عمق تازه ای پیدا می نمایند و از زاویه های تازه ای با آن ها آشنا می شویم. ارن، لیوای و راینر از جمله شخصیت هایی هستند که در این فصل پرداخت بسیار پرقدرتی دارند. ارن جنبه های شخصیتی تازه ای از خود نشان می دهد، تیرگی و جدیتی که در او می بینیم باعث شده که در این فصل کلا یک ارن یگر متفاوت ببینیم.
زیرکانه ترین شخصیت پردازی شاید مربوط به لیوای باشد. او از نظر اخلاقی در این فصل هیچ تغییری نکرده است. همان لیوای آکرمن کله شق و قدرتمند است که هرکسی، حتی تایتان میمون از او می ترسد! ویژگی اصلی، موقعیت تازه ای است که او در آن گرفتار شده. لیوای سرد و بی احساس، حال که متوجه پوچی تمام آن اتفاقات پیشین و فداکاری های هم رزمان سابق خود شده، چه واکنشی قرار است خود نشان دهد؟ تغییرات شخصیتی او ریز، اما بسیار هنرمندانه است.
بهترین شخصیت فصل چهارم، بدون شک راینر براون است. او که در بخش عمده ای از سه فصل پیشین، یکی از ضدقهرمان های اصلی سریال بود، در این فصل وارد لایه های تازه ای می گردد. در میان سیلی از احساسات مختلف همچون خانواده دوستی و وطن پرستی و تنفر از جنگ و نوع دوستی، راینر مجبور است این جنگ احمقانه که نه نقشی در شکل گیری اش داشته و نه علاقه ای به آن دارد را همچنان ادامه بدهد. راینر یکی مهم ترین نقاط قوت فصل چهارم است.
همه شخصیت ها این قدر قوی و پرداخت شده نیستند. برخی از شخصیت های فصل های پیشین مثل میکاسا و آرمین که محبوبیتی افسانه ای میان مخاطبان دارند، در این فصل اضافی به نظر می رسند. به جز قسمت هفتم، میکاسا و آرمین در طول این فصل هیچ کار خاصی نمی نمایند. تنها حضور دارند و از یک نقطه به نقطه دیگر می فرایند. رها کردن پتانسیل های فراوان این دو شخصیت و به حاشیه راندن آن ها، از آن اشتباه های جبران ناپذیر فصل چهارم است. دشمن شدن ارن با این دو شخصیت هم عجله ای و سرهم بندی شده به نظر می رسد. نمی گردد سه فصل برای خلق یک رابطه برادر و خواهری بین ارن و میکاسا وقت گذاشت، و بعد در فصل چهارم با یک جمله ازت متنفرم سروته آن را هم آورد! باز باید به این نکته اشاره نمود که راستا اتفاقات چندان مسأله ای نیست، این سرعت طی شدن این اتفاقات است که باعث بروز مشکل شده است، پرداخت آن چنانی به آن ها دیده نمی گردد. در نظر داشته باشید که سه فصل طول کشید تا فهمیدیم دنیا سریال به جزیره محدود نمی گردد و سرزمین های دیگری در کار هستند. حال در طول شانزده قسمت، الدیایی ها به مارلیایی ها حمله کردند، ارن و زیک به دنبال نابودی تبار الدیا هستند، و ارتش مارلی هم وارد جزیره شده است!
این ایراد باعث می گردد که در خصوص برخی از اتفاقات داستان مردد بمانیم. مثل وقتی که لیوای به نقشه ارن و زیک پی می برد و متوجه می گردد فداکاری اروین در فصل های پیشین همه پوچ و بی معنی بوده است. آیا واقعا ایسایاما از همان ابتدا چنین سرانجامی در نظر داشت و آن همه حماسه و فداکاری و پوچ شدن فعلی آن ها، همه آگاهانانه بودند؟ یا بعدا به این سرانجام رسیده و مجبور است با گفتن چنین دیالوگی از زبان لیوای، داستان خود را توجیه کند.
درباره قسمت هفتم همین فصل چهارم هم این مسأله صدق می نماید. وقتی می بینیم این ها همه نقشه بوده و زیک و ارن با هم هم دست هستند، دیگر آن همه شجاعت و هیجان و آن نبرد نفس گیر بین لیوای و تایتان میمون رنگ می بازد. واقعا اگر هاجیمه ایسایاما عامدانه چنین تمهیداتی را به کار می برد، بهتر است فکری اساسی درباره ب داستان های بعدی خود بکند!
با تمام این تفاسیر، فصل چهارم حمله به تایتان همچنان اثری پرقدرت، حساب شده و هوشمندانه است. سرانجامی که هاجیمه ایسایاما هم در نظر گرفته شریف و قابل احترام است. نمی توان گفت سریال بد دارد به سرانجام می رسد، بیشتر با این احساس حسرت بار طرف هستیم که ظرفیت های این انیمه بسیار بالا بود و می شد داستان را وارد بی شمار گزینه فوق العاده دیگر کرد. ولی در هر صورت، این داستان هاجیمه ایسایاما است، و خودش تصمیم می گیرد ماجرا چطور پیش برود. چند ماه دیگر باید صبر کنیم تا زمستان از راه برسد و این حماسه باشکوه بالاخره به نقطه سرانجامی خود برسد. تا همین جا هم حمله به تایتان به جایگاهی دست نیافتنی در دنیای سرگرمی رسیده است.
نقد انیمه حمله به تایتان دیدگاه شخصی نویسنده است و لزوما موضع دانلود باران مگ نیست.
منبع: دیجیکالا مگ